خلاصه ی شرح روش cbr

*افاضات اینجانب در {} آورده شده است J

به طور کلی ۴ روش برای طراحی روسازی وجود دارد:

1.       روش CBR در سال ۱۹۴۲ توسط شخصی به نام پورتر ابداع شد

2.      روش آشتو در روسازی

3.     روش انیستیتو آسفالت

4.     روش BCEOM

روش (CBR) پورتر ۱۹۴۲

در این روش ابتدا با انجام آزمایش CBR مقاومت خاک بستر و سایر مصالح سنگی لایه های روسازی (اساس و زیراساس) به دست آمده و سپس با در دست داشتن میزان CBR و وزن چرخ مبنای طرح {برای خودم سوال شد منظور چیه از داشتن میزان وزن چرخ مبنای طرح ، پس رفتم مطالعه کردم و فهمیدم که باید آمارگیری کنی که چندتا خودرو از چه انواعی در حال حاضر از اون جاده در گذر اند ؟! سپس با روابط درس ظرفیت راه ها ، ترافیک عبوری سالانه رو میابیم و بعد ترافیک کل چند سالی که انتظار داریم روسازی بهره برداری بشود. آنوقت این ترافیک کل که برای هر یک از انواع وسائط نقلیه بصورت جداگانه در دست داریم ، را به بار معادل هم ازر که یک محور 8.2 تن  است به کمک ضرایب جدل تبدیل می کنیم } 

 با استفاده از نموگرام کتب مرجع اقدام به تعیین ضخامت کل روسازی و ضخامت هر یک از لایه های آن می شود. در این روش ضخامت هر یک از لایه ها طوری تعیین می شود که شدت تنش های ناشی از بارهای وارده به میزان تنش قابل تحمل توسط لایه زیر آن کاهش یابد. طبق نمودار، برای هر لایه، ضخامت کل لایه روسازی روی آن تعیین می شود.

نواقص روش CBR

الف) در نظر نگرفتن اثر تمام وسایل نقلیه در طرح روسازی (محورهای با وزن و نوع متفاوت(

{L من که در آیین نامه دیدم که تمام وسایل نقلیه رو باید به حساب بیاوریم.ولی در منبعی که این مطلب را دیدم این نقص رو گزارش کرده بود ! }

ب) در نظر نگرفتن اثر تعداد وسایل نقلیه (تکرار بارگذاری و مسئله خستگی روسازی(

{تعداد وسایل رو در نظر گرفته اما مسئله خستگی رو نه !}

پ)در نظر نگرفتن خرابی و شکست روسازی در اثر ناهموار شدن سطح آن (خرابی سطحی)

ت) در نظر گرفتن شرایط جوی

اگر عمری باقی بود و حالی نیز ، براتون باقی روش ها رو هم شرح خواهم داد. انشاءالله