الان معلم و مربی مهم تر از دانشمند و مخترعه
داشتم راجع به تکنولوژی‌های جدید در زنبورداری سرچ میکردم
بنظرم رسید مشکل اصلی فعلی مون خیلی پایه ای تره
مثلا من برای پیشبرد علم، باید برای ساخت کندویی رباتیک با هوش مصنوعی برنامه ریزی کنم.
اما هیچ کندوداری از اختراع من استقبال نخواهد کرد!
چون دغدغه کندودارها اینه که کندوها دزدیده می‌شوند، بیماری های عجیبی جدیدا در زنبورها پیش اومده که به عقیده من ناشی از تغییرات جوی (بدن زنبور خودشو برای مقابله با سرما آماده میکنه و چربی ذخیره میکنه بعد یهو هوا شدید گرم میشه و از طرفی زنبوردار هم کندوها رو میبره شمال یا جنوب و به یک مکان گرم و همون لایه چربی باعث خفگی زنبور میشه، البته این رو بنا بر نظریه خودم میگم و پشتوانه تحقیقاتی ندارم) و از سموم و آفت کش ها و... است.
دغدغه زنبوردار اینه که میگن غذای آلوده و فاسد شده ی زنبورعسل وارد کشور شده.
و...
که ریشه درمان اون دزدی و اون واردات غذای آلوده زنبور و اون سمپاشی ها، بیشتر به حرص آدم ها بر میگرده!
و بنظر من شاید یک معلم، یک روحانی واقعا دلسوز، دیده و تشویق نشه! اما حرکت بعدی علم بستگی به فعالیت اونها داره و باید اول کار فرهنگی تربیتی کرد و بعد که زیرساخت درست شد، فونداسیون ساختمان جامعه که تقویت شد، بعدش طبقات بعدی رو احداث کرد.
الان اصلا نمیشه به رشد خاصی رسید چون کسی حاضر نیست در بستر فعلی برای تکنولوژی های خاص و جدید هزینه کنه.
الان بیشتر از مهندس و دانشمند، به معلم و روانشناس و مربی نیازه
