مقصر خودم نیستم
مقصر خودمم که بیشتر تلاش نکردم تا دانشگاه بهتری قبول بشم
دیشب رفیقم داشت از شرایطش میگفت. اینکه مونده بره سربازی یا بره فوق لیسانس بخونه؟! اینکه کار نداره و دلش میخواد ازدواج کنه و خانواده تشکیل بده.
خودشو مقصر میدونست. البته فکر میکنم تحت تاثیر حرف والدینش اینجوری حرف میزد.
اما واقعا مطمئنم داره اشتباه دنیا رو نگاه میکنه. مثل کسی که بگه باتری باعث حرکت عقربه های ساعته! این آدم عملکرد کلی چرخ دنده داخل ساعت، نظم و ترتیبی که ساعت ساز در ترتیب و توالی چرخش چرخ دنده های ریز و درشت رعایت کرده رو نمیبینه!
بنظر من، درست شدن زندگی همچین افرادی فقط یک راه داره.
اونم اینه که امیدش به خدا باشه نه به خودش!
نگه تلاش کنم، به اونچه میخوام میرسم.
همونطور که این رفیقم یک دختری رو دوست داشت، زمین و زمان رو به هم ریخت، اما آخر هم نتونست با اون دختر ازدواج کنه.
همه مون قطعا و بدون شک، تجربیاتی داریم که در بعضی جاها تمام تلاش مون رو کردیم اما به خواسته مون نرسیدیم.
بنظر من، اولش که مدتی تمام تلاش ها رو باید رها کرد! دیگه به اینکه برم سربازی چی میشه، دانشگاه چی و... فکر نکنه. فقط به نماز قضا و روزه قضا و خمس و باقی واجباتش فکر کنه و زمانش رو به قضا کردن اونها اختصاص بده.
خود خدا، مسیر زندگی اش رو هموار خواهد کرد.
خدا دلش رو روی اون گزینه ای که به نفعشه، محکم خواهد کرد. خدا آدم ها و فرصت هایی براش پیش میاره که اونو به حرکت در بیارن، در مسیری که به صلاحشه. و فرصت هایی براش ایجاد خواهد کرد که به بهتر از اونچه تصورش رو میکنه برسه.
برای من که اینطوری بوده.
بهترین ها، وقتی نصیبم شد که دغدغه من نماز اول وقتم بود، قضا کردن نماز قضا هام بود. پارتی بازی نکردن و دروغ نگفتن و کلک نزدن بود. خدا هم جوری برام درست کرد که نمیگم. چون بگم چشم میخورم! 😅
ولی آقا من از مسیری که رفتم راضی ام. هر روزم هم بخش زیادی از روزم در شادی و آرامش ام.
پس ارزشش رو داره شما هم حداقل یک هفته این مسیر رو در پیش بگیرید و تجربه اش کنید. ❤️
جمله نهایی اینکه دل ها مثل آهن، زنگ می‌زنند، یک لایه زنگ زدگی روشون ایجاد میشه. با خوندن احادیث، وصیت شهدا، قرآن، اون لایه زنگ زدگی رو از بین ببریم.
